سرخ‌سر بازگشته است؛ این بار با خطوطی تیزتر و عضلانی‌تر از آنچه در پایان تولیدش در سال ۱۹۹۶ دیده می‌شد. مدل ۸۴۹ تستاروسا، پرچم‌دار جدید پلاگین هیبرید فراری، به‌تازگی رونمایی شده و قرار است جایگزین SF90 استراداله و اسپایدر شود. این خودرو که سال آینده در نسخه‌های کوپه و روباز عرضه خواهد شد، از ترکیب یک موتور V8 توئین‌توربوی بازطراحی‌شده با سه موتور الکتریکی بهره می‌برد و مجموعاً ۱۰۳۵ اسب بخار (۷۷۲ کیلووات) قدرت تولید می‌کند.
تم اصلی طراحی این خودرو شباهت زیاد آن به SF90 است، با این تفاوت که به‌طور گسترده‌ای در داخل و خارج به‌روزرسانی شده است. موتور احتراقی آن به سرسیلندرهای جدید، منیفولدهای اگزوز تازه و توربوشارژرهایی مجهز شده که بزرگ‌ترین نمونه‌های نصب‌شده روی یک فراری تولید انبوه محسوب می‌شوند. این موتور به‌تنهایی ۸۱۹ اسب بخار (۶۱۰ کیلووات) قدرت دارد و موتورهای الکتریکی ۲۱۷ اسب بخار (۱۶۰ کیلووات) دیگر به آن اضافه می‌کنند.
دو موتور الکتریکی روی محور جلو قرار گرفته‌اند و امکان تقسیم گشتاور در پیچ‌ها را فراهم می‌کنند. این موتورها تا سرعت ۱۳۰ مایل بر ساعت توان تولید می‌کنند، اما موتور سوم که بین موتور احتراقی و گیربکس قرار دارد، پس از آن نیز قدرت کامل را ارائه می‌دهد. در حالت تمام‌برقی، قدرت فقط به چرخ‌های جلو منتقل می‌شود و حداکثر سرعت به ۸۰ مایل بر ساعت محدود خواهد بود. باتری ۷.۴۵ کیلووات‌ساعتی این خودرو تا ۱۵ مایل برد دارد.
انتظار می‌رود عملکرد این خودرو از SF90 XX استراداله نیز فراتر رود. شتاب صفر تا ۱۰۰ کیلومتر بر ساعت در نسخه کوپه تنها ۲.۲ ثانیه و شتاب صفر تا ۲۰۰ کیلومتر بر ساعت در ۶.۳ ثانیه قابل دستیابی است. نسخه اسپایدر به دلیل وزن بیشتر کمی کندتر خواهد بود. حداکثر سرعت هر دو نسخه بیش از ۲۰۵ مایل بر ساعت اعلام شده و تنها گزینه گیربکس، نمونه هشت‌سرعته دوکلاچه F1 خواهد بود.
نام تستاروسا در واقع بسیار پیش‌تر از خودروی نمادین دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ ریشه دارد. خودروهای مسابقه‌ای فراری در دهه ۱۹۵۰ اغلب به دلیل درپوش‌های قرمز سوپاپ‌هایشان با این نام شناخته می‌شدند. این نام در سال ۱۹۸۴ معنای عمیق‌تری پیدا کرد، زمانی که روی یک خودروی تولید انبوه فراری قرار گرفت.
انریکو گالیه‌را، مدیر ارشد بازاریابی و فروش فراری، در گفتگو با نشریه Road&Track گفت: «ما صرفاً از طراحی‌های قدیمی الهام نگرفته‌ایم، نمی‌خواهیم فقط به گذشته نگاه کنیم. نام تستا روسا [به معنای "سرخ‌سر" در زبان ایتالیایی] در اصل از درپوش موتور قدرتمندترین مدل در مجموعه گرفته شده است.»
اگرچه مدل F80 قدرت بسیار بیشتری نسبت به ۸۴۹ تستاروسا دارد، اما در رده‌ای بالاتر از خط تولید معمول فراری قرار می‌گیرد. از این رو، استفاده از نام تستاروسا برای مدل جدید، حتی اگر فقط به خاطر درپوش‌های قرمز سوپاپ باشد، همچنان انتخابی مناسب به نظر می‌رسد. این خودرو قطعاً با هدف شباهت به آخرین مدل تولیدی که این نشان را داشت، نام‌گذاری نشده است.
بر خلاف لامبورگینی که با وضوح کامل طراحی کانتاش را مدرن‌سازی کرد و در واقع نسخه‌ای بازطراحی‌شده از اونتادور را ارائه داد، مدل ۸۴۹ تستاروسا تقریباً هیچ شباهتی به نسخه اصلی ندارد. مرکز طراحی فراری به رهبری فلاویو مانزونی، عناصر الهام‌گرفته از نمونه‌های اسپرت دهه ۱۹۷۰ و صنعت هوافضا را با خطوط هندسی تیز ترکیب کرده است.
نتیجه نهایی چیزی است که از نظر ظاهری فاصله زیادی با SF90 یا SP3 دیتونا ندارد، اما با چاشنی بیشتری از سبک رترو همراه شده است. ورودی‌های بزرگ جانبی به‌صورت یکپارچه درون درها طراحی شده‌اند. حالت کابین جلو آمده از آنچه فراری آن را طراحی "دو‌دم" می‌نامد، الهام گرفته از مدل ۵۱۲ S است. طراحی دماغه خودرو نیز از فراری‌های دهه ۱۹۸۰ گرفته شده و شامل یک ساختار افقی پل‌مانند است که چراغ‌های جلو را به هم متصل می‌کند.
در نهایت، بله، این خودرو از بسیاری جهات شبیه نسخه به‌روزشده SF90 به نظر می‌رسد، اما نمی‌توان آن را صرفاً یک فیس‌لیفت نامید. این یک به‌روزرسانی کامل و حساب‌شده از هر زاویه است.