در سال ۲۰۱۳، ده‌ها دلفین ساکن تالاب «ایندیَن ریور» در فلوریدا به طرز مرموزی جان خود را از دست دادند. لاشه‌های آن‌ها به ساحل آمدند، در حالی که به‌شدت لاغر و تحلیل‌رفته بودند. حالا، بیش از یک دهه بعد، بوم‌شناسان معتقدند که بالاخره دلیل این مرگ‌ومیر عجیب را یافته‌اند.
مدت‌ها بود که مرگ دلفین‌ها با شکوفه‌های عظیم جلبکی در آب مرتبط دانسته می‌شد، اما ارتباط دقیق بین این دو پدیده تا همین اواخر مشخص نبود. اکنون روشن شده که عامل اصلی، بیشتر از همه، خود انسان است. شاید باورنکردنی به نظر برسد، اما ظاهراً ریختن مقادیر زیادی فاضلاب انسانی و کود شیمیایی در آبراهه‌ها عواقب مخربی دارد.
بر اساس مقاله‌ای که در مجله Frontiers in Marine Science منتشر شده، شکوفه‌های فیتوپلانکتون‌ها از سال ۲۰۱۱ آغاز شده بودند. این موجودات ریز گیاه‌مانند باعث تغییر گسترده‌ای در اکولوژی تالاب ایندیَن ریور شدند. حضور آن‌ها باعث شد پوشش چمن دریایی در منطقه بیش از ۵۰٪ کاهش یابد و ۷۵٪ از جلبک‌های بزرگ دریایی (ماکروجلبک‌ها) از بین بروند.
تنها کاهش پوشش گیاهی دریایی به‌تنهایی عامل مرگ دلفین‌ها نبود، اما وقتی بوم‌شناسان نسبت‌های ایزوتوپی را در نمونه‌های دندانی گرفته‌شده از لاشه‌ها بررسی کردند و آن‌ها را با دندان‌های ۴۴ دلفینی که در جریان مرگ‌ومیر نبوده‌اند مقایسه کردند، متوجه شدند که رژیم غذایی دلفین‌ها به‌طور چشمگیری تغییر کرده است. دلفین‌ها بین ۱۴ تا ۲۰ درصد کمتر از گذشته ماهی «لیدی‌فیش» که طعمه‌ای کلیدی برای آن‌هاست خورده بودند، اما تا ۲۵ درصد بیشتر ماهی «سی‌بریم» مصرف کرده بودند، ماهی‌ای با ارزش غذایی کمتر.
در اصل، شکوفه‌های گسترده فیتوپلانکتون‌ها باعث کاهش جمعیت طعمه‌های معمول دلفین‌ها شده بود. با کاهش منابع غذایی، دلفین‌ها مجبور شدند برای تأمین همان میزان انرژی، طعمه‌های بیشتری شکار کنند. این تغییرات تنها بر دلفین‌هایی که مرده بودند تأثیر نگذاشت، بلکه کل جمعیت دلفین‌های منطقه را تحت فشار قرار داد. در آن زمان، ۶۴ درصد از دلفین‌های مشاهده‌شده دچار کم‌وزنی بودند و ۵ درصد در دسته‌بندی دلفین‌های لاغر مفرط قرار می‌گرفتند.
وندی نوک دوردن، دانشمند پژوهشی از مؤسسه تحقیقاتی «هابس-سی‌ورلد» که در این تحقیق مشارکت داشت، در بیانیه‌ای گفت: «در مجموع، تغییر در رژیم غذایی و گسترش سوء‌تغذیه نشان می‌دهد که دلفین‌ها برای شکار مقدار کافی از هر نوع طعمه‌ای دچار مشکل شده‌اند. از دست رفتن زیستگاه‌های کلیدی ساختاری احتمالاً باعث کاهش موفقیت آن‌ها در شکار شده، چرا که جمعیت و پراکندگی طعمه‌ها را تغییر داده است.»