حدود چهل سال پیش، در اعماق اقیانوس آرام، صدایی متفاوت از تمامی صداهای دیگر به گوش رسید. این صدا با فرکانسی در حدود ۵۲ هرتز طنین انداخت؛ بسیار بالاتر از صدای نهنگ آبی یا نهنگ فین، خویشاوند نزدیک آن. صدایی تنها، که در میان هم‌آوایی اقیانوس، به شکلی مرموز می‌درخشید و ذهن دانشمندان را به خود مشغول کرد. آن‌ها آن را نهنگ ۵۲ نامیدند.
این غول دریایی بارها شنیده شده، اما هرگز دیده نشده است. برخی گمان می‌کنند ممکن است دچار نوعی ناهنجاری باشد که صدایش را تغییر داده، و برخی دیگر تصور می‌کنند شاید فقط صدای منحصر‌به‌فردی داشته باشد — مانند یک تنور در میان بَم‌ها. اما جان کالامبوکیدیس، زیست‌شناس دریایی از مؤسسه پژوهشی کاسکیدیا، احتمال دیگری را مطرح می‌کند: شاید این نهنگ نه یک استثنا، بلکه نشانه‌ای از یک پدیده بزرگ‌تر باشد — نه "تنهاترین نهنگ"، بلکه یک ترکیب ژنتیکی.
کالامبوکیدیس که بیش از ۵۰ سال را صرف مطالعه نهنگ‌ها کرده، بر این باور است که نهنگ ۵۲ ممکن است یک هیبرید باشد؛ بخشی نهنگ آبی و بخشی نهنگ فین — چیزی که گاهی «نهنگ فلور» (flue whale) نامیده می‌شود. این گونه‌های ترکیبی به‌ویژه با گرم‌تر شدن دریاها و جابه‌جایی زیستگاه‌ها، بیشتر پدید می‌آیند. پژوهشی در شمال اقیانوس اطلس نشان داده است که تا ۳.۵ درصد از ژنوم نهنگ‌های آبی آن منطقه حاوی DNA نهنگ فین است، عددی چشمگیر با توجه به اینکه این دو گونه حدود ۸.۳۵ میلیون سال پیش از یکدیگر جدا شده‌اند. اگر نهنگ ۵۲ واقعاً یک هیبرید باشد، حضور او گواهی بر دهه‌ها — یا حتی قرن‌ها — آمیزش ژنتیکی میان Balaenoptera musculus (نهنگ آبی) و Balaenoptera physalus (نهنگ فین) است، پدیده‌ای که اکنون با شتاب در حال گسترش است.
آمیزش نهنگ‌ها پیش‌تر نیز ثبت شده، مانند جفت‌گیری نهنگ ناروال با بِلوجا یا دو گونه نهنگ خلبان. این موارد نیز به تغییرات اقلیمی و افزایش تماس بین گونه‌ها نسبت داده می‌شود. اما در مقایسه با گونه‌های زمینی — مثل خرس‌های «پیزلی» که از آمیزش خرس قطبی و گریزلی به وجود آمده‌اند — این پدیده در پستانداران دریایی کمتر مطالعه شده و تقریباً ناشناخته است. هنوز مشخص نیست که این درهم‌آمیختگی ژنتیکی چه تأثیری بر رفتار، ساختار ژنتیکی و بقاء بزرگ‌ترین حیوان روی زمین خواهد داشت.