تصور کنید زنبورهای رباتیکی کوچکی که در میان دشت‌های پر از گل‌های وحشی وزوز می‌کنند و به زنبورهای واقعی در انجام وظیفه حیاتی گرده‌افشانی‌شان کمک می‌کنند — تصویری از آینده که شاید چند دهه دیگر به واقعیت تبدیل شود. این چشم‌انداز چیزی است که آزمایشگاه میکرورباتیک دانشگاه هاروارد سال‌هاست روی آن کار می‌کند. اما مانع اصلی چه بوده؟ تا همین اواخر، تنها نوع فرود که زنبور رباتیکی هاروارد، موسوم به RoboBee، بلد بود، یک فرود "سقوط آزاد" بود.
اما پژوهشگران هاروارد حالا RoboBee کوچک خود را به چهار پای بلند و خوش‌فرم برای فرود مجهز کرده‌اند؛ الهام گرفته از پاهای بلند حشره‌ای به نام پشه‌درشت (crane fly) — همان حشره‌های کابوس‌گونه ولی بی‌ضرری که شبیه عنکبوت‌های پرنده هستند و اغلب با پشه‌های غول‌پیکر اشتباه گرفته می‌شوند. طبق جزئیاتی که در مقاله‌ای منتشرشده در روز چهارشنبه در مجله Science Robotics آمده، یک فرود نرم و ایمن RoboBee را یک گام به کاربردهای عملی‌ای نزدیک‌تر می‌کند که امروزه بیشتر شبیه صحنه‌هایی از فیلم‌های علمی-تخیلی‌اند؛ مانند پایش محیط‌زیست، نظارت در مواقع بحران، گرده‌افشانی مصنوعی یا حتی دستکاری موجودات ظریف و حساس.
کریستین چان، دانشجوی دکتری در دانشکده مهندسی و علوم کاربردی دانشگاه هاروارد و یکی از نویسندگان این پژوهش، در بیانیه‌ای از سوی دانشگاه گفت: «قبلاً اگر می‌خواستیم فرود بیاییم، کمی بالاتر از سطح زمین وسیله را خاموش می‌کردیم و آن را رها می‌کردیم، و دعا می‌کردیم که به‌درستی و با ایمنی روی زمین بنشیند!»