گروه Evanescence در سال ۲۰۰۳ با تکآهنگ «Bring Me to Life» بهطور ناگهانی در صحنه راک مطرح شد؛ قطعهای که یکی از ماندگارترین آهنگهای دهه ۲۰۰۰ به شمار میرود. با این حال، ریشههای احساسی این آهنگ عمیقتر از خود موسیقی است و از یک سؤال ساده آغاز شد: «آیا خوشحالی؟»
ایمی لی در گفتوگویی با مجله Metal Hammer آن لحظه را به یاد آورد؛ زمانی که این سؤال از او پرسیده شد. پرسش از سوی جاش هارتزلر، درمانگر و دوست نزدیک او مطرح شده بود. در سال ۲۰۰۰، او در لیتل راک آرکانزاس—زادگاه گروه—مدتی را با اعضای Evanescence میگذراند؛ سه سال پیش از آنکه این آهنگ به موفقیت جهانی برسد.
امی لی گفت: «مدت زیادی در یک رابطه بسیار بد و آزاردهنده بودم و این وضعیت برایم خیلی سخت بود. فکر میکردم خوب وانمود میکنم که حالم خوب است، اما جاش—کسی که خیلی خوب نمیشناختمش ولی از او خوشم میآمد—همراه من وارد رستوران شد، در حالی که اعضای گروه داشتند ماشین را پارک میکردند. وقتی نشستیم، مستقیم در چشمانم نگاه کرد و پرسید: «خوشحالی؟»»
او ادامه داد: «این سؤال کاملاً غافلگیرم کرد. احساس کردم کاملاً برهنه و بیدفاع شدهام، اما در عین حال حس خوبی داشت، انگار واقعاً مرا میدید. چطور میتوانی مثل درهای باز به چشمانم نگاه کنی؟How can you see into my eyes like open doors? »
بقیه ماجرا، همانطور که میگویند، «تاریخ» است؛ اما هنوز نکاتی هست که شاید ندانید. برای مثال، آیا میدانستید که در نسخه اولیه «Bring Me to Life» اصلاً بخش رپ یا وکال مردانه وجود نداشت؟ ایمی لی میگوید این ایده ساخته و پرداخته شرکت ضبطشان، Wind-Up، بود.
او به Metal Hammer گفت: «این از ابتدا برنامه ما نبود. کاری بود که مجبور شدیم انجام دهیم؛ امتیازی که باید به شرکت ضبط میدادیم.» در نهایت، پل مککوی از گروه 12 Stones برای اجرای بخشهای مردانه مشهور (یا بدنام) آهنگ دعوت شد؛ از جمله «Wake me up!» و «I can’t wake up!».
امی لی گفت: «آن بخش را من نوشتم. برای اینکه دقیقاً همانطور که میخواستیم از کار دربیاید، خیلی رویش وقت گذاشتیم. با پل کار کردم تا مطمئن شویم نتیجه نهایی همچنان با هویت گروه ما هماهنگ است.»
او توضیح داد: «یکی از دلایلی که از ابتدا نمیخواستیم یک رپر در آهنگ باشد این بود که این کار ما را در یک قالب مشخص قرار میداد.» به گفته او، گروه نمیخواست در کنار گروههای رپ-راک یا نیو متال دستهبندی شود.
لی ادامه داد: «چون این اولین آهنگ ما از آن آلبوم بود، همین موضوع باعث ترس میشد. چون ما همیشه دوست داشتیم مسیرهای مختلف را امتحان کنیم—گاهی به سمت متال، گاهی الکترونیک، گاهی حتی کمی کلاسیک. اینها چیزهایی است که گروه ما انجام میدهد.»
او افزود: «اما در اولین آهنگ، باید تا حد ممکن خلاصهای از هویت خودت ارائه بدهی. نباید به مردم تصور اشتباهی بدهی از اینکه قرار است چه چیزی بشنوند. این موضوعی بود که باید خیلی مراقبش میبودیم.»
