پژوهش تازهای نشان میدهد انسانها توانایی شگفتانگیزی دارند؛ گاهی میتوانند پیش از تماس مستقیم با یک جسم، حضور آن را احساس کنند.
این مطالعه که در اکتبر گذشته در کنفرانس بینالمللی IEEE درباره یادگیری و توسعه منتشر شد، نشان داد انسانها مشابه برخی پرندگان ساحلی نوعی «لمس از راه دور» دارند. به بیان ساده، وقتی دست خود را در مواد دانهای مانند شن حرکت میدهید، میتوانید جسمی مدفون در آن را پیش از تماس مستقیم حس کنید.
الیزابتتا ورساکه، نویسنده همکار این تحقیق و سرپرست آزمایشگاه Prepared Minds در دانشگاه کوئین مری لندن، در بیانیهای گفت: «این نخستین بار است که لمس از راه دور در انسانها بررسی میشود و برداشت ما از جهان ادراکی ــ آنچه بهعنوان میدان پذیرش شناخته میشود ــ را در موجودات زنده، از جمله انسان، تغییر میدهد.»
ورساکه و همکارانش از ۱۲ شرکتکننده خواستند انگشتان خود را به آرامی در شن حرکت دهند تا مکعبی پنهان را پیش از تماس مستقیم پیدا کنند. این روش نشان داد انسانها نوعی «لمس از راه دور» دارند که با توانایی برخی پرندگان ساحلی مانند ماسهچینها و پلورها قابل مقایسه است، هرچند انسانها فاقد ساختارهای ویژه منقار این پرندگان هستند که چنین حسی را برایشان ممکن میسازد.
این نخستین بار است که پژوهشگران چنین مهارت لمسی را در انسانها ثبت کردهاند. اما چگونه رخ میدهد؟ تیم تحقیق دریافت که دست انسان به اندازهای حساس است که میتواند با احساس جابهجاییهای بسیار کوچک در شن اطراف، اجسام مدفون را تشخیص دهد. در واقع، شرکتکنندگان با دقت ۷۰/۷ درصد در محدوده قابلتشخیص توانستند این اجسام را پیدا کنند.
پژوهشگران همچنین قابلیت «لمس از راه دور» را در یک حسگر لمسی رباتیک آزمایش کردند. به طور میانگین، ربات توانست اجسام را از فاصله کمی دورتر تشخیص دهد، اما اغلب خطا داشت و تنها به دقت کلی ۴۰ درصد رسید. هم انسانها و هم ربات تقریباً به حداکثر حساسیتی که پژوهشگران پیشبینی کرده بودند دست یافتند. به بیان دیگر، رباتها شاید بتوانند بسیاری از کارها را انجام دهند، اما در پیدا کردن اجسام مدفون در شن انسانها هنوز کمی دقیقتر عمل میکنند.
