زمانی که ما مدرسه می رفتیم اینترنت و دسترسی به اطلاعات به این گستردگی نبود. اگر به ما می گفتند ما در همه چیز بهترینیم و دنیا خار و بدرد نخور است باورمان می شد ، انقدر که تا دوره نوجوانی بدون اینکه یک آمریکایی از نزدیک دیده باشیم کینه ای خاص نسبت به آنها داشتیم . بعد ها با بزرگتر شدن متوجه شدیم که کلی از این صحبت ها پروپاگاندای دولتی در زمان خودش بوده و الان که به زمان چشم انداز توسعه 20 ساله رسیدیم و هیچ پخی در منطقه نیستیم کاملا درک کردیم که همه حرف ها دروغی بیش نبوده است.
حالا در این دوره زمانه که دولت کار خاصی برای انجام دادن ندارد رفتند سراع اینکه موسیقی در مدارس نباید پخش شود. علیرضا کاظمی وزیر آموزش و پرورش در خصوص پخش موسیقی در صبحگاه مدارس اظهار کرد: ما در مدرسه، چیزی به نام آهنگ نداریم و من نمیفهمم منظورتان چیست، مدرسه جای تربیت، آموزش و فعالیتهای گروهی است. خلاصه که مدرسه جای مقدسی است ، و نباید در جای مقدس آهنگ پخش شود. دیدگاه مقدس هم جالب است که از دید ایشان جایی که مقدس است موسیقی نداریم ولی مثلا در مهمانی های خودشان و سران حکومت همه جور فسادی داریم!
یک درسی در عربی داشتیم دانش آموز نمونه ، که در این درس اگر اشتباه نکنم یک دانش آموزی توصیف می شد که باید برای دیگران به عنوان نمونه قرار میگرفت ، هم در زمینه اخلاق و هم در زمینه مطالعه و درس خواندن ، مسئولین حکومت ما بهتر است روی خودشان تمرکز کنند ، تا نمونه ای بشوند که آدم نگاه می کند بگوید که این خودش مثلا فلان مسئله را رعایت می کند پس منم رعایت کنم نه اینکه آدم تا نگاهشان می کند با خودش می گوید این که به هیچ چیزی معتقد نیست برای من دستور صادر می کند!
