فضاپیمای «ویجر ۲» در پرواز تاریخی خود از کنار سیاره اورانوس در سال ۱۹۸۶ بهترین دادههای آن زمان را از این غول یخی ثبت کرد. اما با پیشرفت روشهای تحلیل سیگنالهای کیهانی، دانشمندان دوباره به دادههای قدیمی بازمیگردند و اشتباهات گذشته را آشکار میکنند.
این بار گروهی از اخترشناسان مؤسسه پژوهشی «ساوتوست» پاسخی برای معمای ۳۹ ساله درباره سطح تابش اورانوس ارائه کردهاند. آنها در نشریه «Geophysical Research Letters» گزارش دادهاند که سطح غیرعادی و بسیار بالای انرژی در کمربندهای الکترونی اورانوس ــ نواحی حلقهای شکل از الکترونهای پرانرژی اطراف سیاره ــ احتمالاً نتیجه یک طوفان باد خورشیدی بوده است، نه تابش طبیعی خود سیاره. به نظر میرسد ویجر ۲ درست در روزی غیرمعمول به اورانوس رسیده و همین موضوع برداشت ما از این سیاره یخی را دچار انحراف کرده است.
دانشمندان سالها تصور میکردند شرایط ثبتشده در اطراف اورانوس طبیعی و دائمی است، هرچند توضیح آن دشوار بود. اما تحلیل تازه نشان میدهد که این سیاره در روز عبور ویجر ۲ با یک وضعیت غیرعادی و شبیه «هوای بد» روبهرو بوده است.
رابرت آلن، نویسنده اصلی این پژوهش، در گفتوگو با گیزمودو گفته است که اورانوس دارای مگنتوسفر بسیار خاص و پویا است، اما درک ما از آن تنها به همان یک بار پرواز ویجر ۲ محدود میشود.
در همین حال زمین نیز به دلیل ورود خورشید به مرحله فعال خود، موجی از طوفانهای خورشیدی قدرتمند را تجربه میکند و میدان مغناطیسی سیاره تحت فشار قرار گرفته است. انفجارهای شدید پلاسما و بادهای خورشیدی میتوانند سطح تابش و میدانهای مغناطیسی سیارات را به شدت دچار اختلال کنند.
