هر سال در فصل پاییز، زمین از میان جریان ذرات باقی‌مانده از دنباله‌دار انکه عبور می‌کند و آسمان شب با شهاب‌های درخشان و زیبایی روشن می‌شود. هر چند سال یک‌بار، این شهاب‌های هالووینی می‌توانند پرنورتر و رنگارنگ‌تر باشند، زیرا زمین با تکه‌های بزرگ‌تر و متراکم‌تری از این دنباله‌دار برخورد می‌کند.
با این حال، این پدیده سالانه ممکن است در سال‌های آینده برای زمین خطرساز شود، اگر قطعات بزرگ‌تری از دنباله‌دار به سطح سیاره برخورد کنند.
در یک مطالعه جدید که در نشریه Acta Astronautica منتشر شده، دانشمندان خطر احتمالی برخورد شهاب‌سنگ‌های بزرگ‌تر از گروه تورید را در سال‌های ۲۰۳۲ و ۲۰۳۶ بررسی کرده‌اند. آن‌ها هشدار داده‌اند که گروه‌های متراکم از اجرام نزدیک زمین ممکن است تهدیدی پنهان باشند.
بارش شهابی تورید هر سال از اواخر اکتبر تا اوایل نوامبر به اوج می‌رسد و از صورت فلکی گاو نشأت می‌گیرد. دنباله‌دار انکه، که منشأ این بارش است، هر سه سال یک‌بار به دور خورشید می‌گردد و ردی از غبار و سنگ به جا می‌گذارد. زمین دو بار در سال از این مسیر عبور می‌کند: یک‌بار در پاییز در شب، و بار دیگر در ژوئن در روز که شهاب‌ها با چشم غیرمسلح دیده نمی‌شوند.
هر سه تا هفت سال، بارش تورید شدت بیشتری پیدا می‌کند و توده‌های متراکم‌تری از ذرات بزرگ‌تر را آزاد می‌کند. این موضوع باعث افزایش تعداد شهاب‌های پرنور قابل مشاهده از زمین می‌شود. پژوهشگران این مطالعه بررسی کرده‌اند که آیا چنین توده‌هایی می‌توانند در آینده خطرناک باشند.
با استفاده از داده‌های رصدی و مدل‌سازی دفاع سیاره‌ای، پژوهشگران به این نتیجه رسیده‌اند که خطر برخورد اجرام کوچک نزدیک زمین که در جو منفجر می‌شوند اما می‌توانند خسارت جدی وارد کنند، بیشتر از برآوردهای قبلی است.
آن‌ها همچنین درباره احتمال وجود گروه‌های هم‌رزونانس تورید هشدار داده‌اند؛ توده‌هایی از ذرات که تحت تأثیر گرانش سیاره مشتری قرار دارند. جریان تورید هفت بار به دور خورشید می‌گردد در حالی که مشتری دو بار این مسیر را طی می‌کند، و این باعث می‌شود برخی از ذرات به‌طور منظم با مشتری برخورد کنند. گرانش عظیم این سیاره می‌تواند باعث تجمع ذرات و تشکیل خوشه‌های متراکم شود.
مارک بوسلو، پژوهشگر دانشگاه نیومکزیکو و نویسنده اصلی این مطالعه گفته است که هرچند وجود این گروه هم‌رزونانس فرضی است، اما شواهدی از شهاب‌های پرنور و نشانه‌های لرزه‌ای برخوردها روی ماه در زمان‌هایی که نظریه پیش‌بینی کرده، مشاهده شده است.
اگر این گروه فرضی در سال‌های ۲۰۳۲ و ۲۰۳۶ از نزدیکی زمین عبور کند، احتمال برخورد اجرام تورید با زمین افزایش می‌یابد. با این حال، زمان کافی برای رصد این خوشه‌ها و طراحی راهکارهایی برای کاهش خطر وجود دارد.
بوسلو گفته است که با استفاده از تلسکوپ‌های موجود می‌توان در سال‌های ۲۰۳۲ و ۲۰۳۶ این گروه را بررسی کرد. اگر اجرام با هشدار کافی شناسایی شوند، می‌توان اقداماتی برای کاهش یا حذف خطر انجام داد.
او همچنین تأکید کرده که احتمال برخورد به‌طور کلی بسیار پایین است، و حتی در صورت افزایش خطر، این احتمال همچنان کم خواهد بود. در سال ۲۰۳۶، این گروه از سمت خورشید به زمین نزدیک می‌شود، بنابراین شهاب‌ها فقط در صورتی در آسمان آبی دیده می‌شوند که بسیار پرنور باشند.
