نگاهی به نسل دوم خودروهای F-body جنرال موتورز، یعنی شورولت کامارو و پونتیاک فایربرد مدل ۱۹۷۰، نشان میدهد که خطوط طراحی آنها بهوضوح از مدل کلاسیک فراری 250 GT SWB الهام گرفتهاند. تناسبات بدنه، شیب سقف و حالت کشیده خودروها، همگی یادآور سبک طراحی مارانلو هستند.
در پشت درهای بسته، طراحان جنرال موتورز مفهومی مخفی از F-body را توسعه داده بودند که در آن حرف «F» واقعاً به فراری اشاره داشت. در زیر کاپوت این مدل، یک موتور V12 واقعی از ایتالیا قرار گرفته بود، نه موتورهای کوچک ساخت فلینت.
این خودرو مفهومی «پگاسوس» نام داشت؛ اسب بالدار. داستان آن با طراحیهای جری پالمر، طراح جوان شورولت آغاز شد که خطوطی اروپاییتر و نرمتر برای نسخه آینده کامارو ترسیم کرده بود. بیل میچل، مدیر افسانهای طراحی جنرال موتورز، این طرحها را دید و آنها را برای نسخه اسپرتتر پونتیاک به کار گرفت. نتیجه، فایربردی بود که بهجای ظاهر پرزرقوبرق ترنسام، جلوهای اروپایی و شیک داشت.
ظاهر این خودرو نسبت به نسخه استاندارد فایربرد بسیار متفاوت بود و بیشتر شبیه محصولی از یک طراح مشهور ایتالیایی برای یک تاجر ثروتمند در میلان به نظر میرسید تا ساختهای از مهندسان دیترویت.
در زیر بدنه قرمز و جذاب آن، موتور ۴.۴ لیتری V12 فراری 365 GTB/4 Daytona با قدرت ۳۴۷ اسب بخار قرار داشت که ظاهراً توسط خود فراری اهدا شده بود. مهندسان جنرال موتورز برای جا دادن این موتور، دیواره آتش خودرو را ۲۳۰ میلیمتر عقب بردند، اما تلاش برای هماهنگ کردن آن با گیربکس سهسرعته اتوماتیک جنرال موتورز موفق نبود، چون این موتور با کاربراتورهای ششگانه برای گیربکس دستی پنجسرعته طراحی شده بود.
امروزه پگاسوس از موتور V12 مدل 365 GTC/4 استفاده میکند که نرمتر است و با گیربکس دستی اصلی فراری هماهنگ شده. نوارهای طلایی تزئینی اولیه بعدها حذف شدند، اما عناصر اصلی طراحی آن همچنان باقی ماندهاند و برخی از آنها در مدلهای تولیدی شورولت و پونتیاک در دهه ۱۹۷۰ دیده میشوند.
در طراحی جلو، شباهتهایی با مدل 250 Testa Rossa دیده میشود که در ابتدا از طرح پالمر اقتباس شده بود و شامل تقسیمکننده معروف جلوپنجره پونتیاک بود. این ویژگی بعداً پس از یکی از دو تصادفی که هنگام رانندگی بیل میچل رخ داد، حذف شد.
کاپوت خودرو نیز دارای دریچههایی با برجستگی مرکزی باریک بود که برای عبور دستهای از ورودیهای هوا در موتور ۱۲ سیلندر طراحی شده بود.
