وقتی به انسان‌های عصر سنگ فکر می‌کنیم، اکثراً جوامع کوچکی را تصور می‌کنند که در غارها زندگی می‌کردند، با ابزارهای اولیه شکار اخیر خود را تکه‌تکه می‌کردند و با هنرهای تصویری روی سنگ، محیط اطراف خود را به تصویر می‌کشیدند. اما انسان‌های دوران نوسنگی - که آخرین مرحله از عصر سنگ است (حدود ۹۰۰۰ تا ۳۳۰۰ سال قبل از میلاد) - همچنین به جنگ می‌پرداختند و دشمنان خود را کاملاً نابود می‌کردند.
در مطالعه‌ای که امروز در مجله «ساینس ادونسز» منتشر شد، محققان شواهد هولناکی ارائه کرده‌اند که نشان می‌دهد انسان‌های نوسنگی در شمال شرقی فرانسه، مهاجمان خارجی را مثله می‌کردند. یافته‌های آن‌ها ممکن است برخی از اولین نشانه‌های شناخته‌شده از جشن‌های پیروزی وحشت‌ناک مرتبط با جنگ را نمایندگی کند.
این تیم بین‌المللی از محققان، بقایای اسکلتی و اندام‌های بریده‌شده از گودال‌های دفن مربوط به سال‌های ۴۳۰۰ تا ۴۱۵۰ قبل از میلاد در دو منطقه نزدیک استراسبورگ به نام‌های آشنهایم و برگهایم را تجزیه و تحلیل کردند. آن‌ها در این مطالعه نوشتند: «در مجموع ۸۲ انسان مورد تحلیل قرار گرفتند».
برخی از بقایا زخم‌های وحشتناکی داشتند
تحلیل آن‌ها نشان داد که «تفاوت‌هایی بین قربانیان و غیرقربانیان وجود دارد . قربانیان اعضای گروه‌های مهاجمی بودند که به طرز وحشیانه‌ای کشته شدند، احتمالاً در معرض دید قرار گرفتند و در گودال‌ها انداخته شدند - به همراه «جایزه» به شکل اندام‌های فوقانی بریده‌شده . این رویداد ممکن است یکی از اولین موارد مستندشده از جشن‌های پیروزی جنگ در دوران پیش از تاریخ اروپا باشد.»
پژوهش‌های پیشین در دره راین علیا نشان داده بود که این برهه زمانی با تهاجمات نظامی و دگرگونی‌های فرهنگی همراه بوده است، اما دانشمندان نمی‌دانستند که بقایای انسانی در آشنهایم و برگهایم متعلق به افراد محلی بوده یا خارجی و/یا اسیران جنگی.
علاوه بر اندام‌های بریده‌شده فوقانی، محققان آسیب‌هایی مانند شکستگی‌های جمجمه که التیام نیافته بودند را نیز شناسایی کردند. تیم تحقیقاتی - از جمله ترسا فرناندز-کرسپو از دانشگاه وایادولید - معتقدند که این قربانیان مرگ خشونت‌آمیزی در طول جنگ تجربه کرده‌اند. در مقابل، افرادی که فاقد چنین آسیب‌های التیام‌نیافته‌ای بودند، به احتمال زیاد تدفین عادی شده‌اند.
قربانیان به احتمال زیاد مهاجمان بودند
برای بررسی تفاوت‌های بین کسانی که به طرز وحشیانه‌ای کشته شده‌بودند و کسانی که نشده بودند، فرناندز-کرسپو و همکارانش تحلیل‌های ایزوتوپی انجام دادند. با شناسایی نسبت‌های ایزوتوپ‌ها - انواع مختلف یک عنصر - در بقایا، آن‌ها دریافتند که در حالی که غیرقربانیان افراد محلی بودند، قربانیان خشونت جنگی از مناطق دیگر آمده بودند. به گفته محققان، این نشان می‌دهد که قربانیان به احتمال زیاد مهاجمانی بودند که توسط افراد محلی کشته شدند.
محققان توضیح دادند: «با توجه به چگونگی مرگ آنان، محتمل است که هویت این قربانیان به دشمنان غیربومی و اجتماعی دورافتاده نسبت داده شود که در خلال نبردها یا یورش‌ها به عنوان غنیمت یا اسیر درآمده و ممکن است توسط اسیرگیرانشان به‌درستی «انسان» تلقی نشده و مستحق چنین رفتاری بوده‌اند.»
این بار، اصطلاح «اورکیل» (کشتار بیش‌ازحد) به معنای واقعی کلمه مصداق دارد.