تصویر زیبای سایکی از زمین و ماه

 کاوشگر سایکی (Psyche) در یک سفر شش‌ساله به سوی یک سیارک غنی از فلز با همین نام در حرکت است. در میانه‌ی این سفر، فضاپیما نگاهی به سیاره‌ی خانه‌اش انداخت و نمایی نادر از زمین را به همراه ماه آن ثبت کرد؛ زمینی که همچون نقطه‌ای ریز در تاریکی عظیم فضا محو شده است.

سایکی ناسا در ۱۳ اکتبر ۲۰۲۳ پرتاب شد و هدف آن بررسی جرمی دوردست در کمربند اصلی سیارک‌ها است که باور بر این است هسته‌ی آشکارشده‌ی یک سیاره‌جنین باشد. پیش از رسیدن به مقصد، تیم تصویربرداری این ماموریت در حال آزمایش توانایی فضاپیما برای ثبت اجرامی است که تنها با نور بازتابیده از خورشید می‌درخشند. هدف این آزمایش‌ها اجرامی بسیار آشنا بودند: زمین و ماه، اما این بار از زاویه‌ای کاملاً ناآشنا.

در ماه ژوئیه، دانشمندان تیم تصویربرداری چندین عکس با نوردهی طولانی از زمین و ماه گرفتند. این دو جرم در پس‌زمینه‌ای تاریک و پرستاره در صورت فلکی بره (حَمَل) دیده می‌شوند. زمین همچون نقطه‌ای درخشان ظاهر شده و ماه درست بالای آن جای گرفته است. این تصویر از فاصله‌ای حدود ۱۸۰ میلیون مایل (۲۹۰ میلیون کیلومتر) گرفته شد و دیدگاهی کمیاب از سیاره‌ی ما از اعماق فضا ارائه می‌دهد.

این عکس یادآور تصویر مشهور نقطه‌ی آبی کمرنگ (Pale Blue Dot) است؛ تصویری که در سال ۱۹۹۰ توسط فضاپیمای ویجر ۱ ثبت شد. آن عکس از فاصله‌ی ۳.۷ میلیارد مایل (۶ میلیارد کیلومتر) گرفته شد و زمین در آن به شکل لکه‌ای محو در میان بستر کیهانی نمایان بود.

The Pale Blue Dot is a photograph of Earth taken Feb. 14, 1990, by NASA’s Voyager 1 at a distance of 3.7 billion miles (6 billion kilometers) from the Sun

گرچه تصویر سایکی از همان فاصله گرفته نشده، اما یادآور مشابهی از جایگاه و اندازه‌ی زمین در منظومه‌ی شمسی است. سایکی مجهز به دو دوربین است که می‌توانند در طول‌موج‌های مرئی و نامرئی (برای چشم انسان) عکاسی کنند تا ترکیب سیارک فلزی مقصد را مشخص کنند.

سایکی باید در مجموع حدود ۲.۲ میلیارد مایل را طی کند تا به کمربند اصلی سیارک‌ها برسد و در اواخر ژوئیه‌ی ۲۰۲۹ وارد مدار سیارک سایکی شود. این سیارک با قطر ۱۷۳ مایل (۲۸۰ کیلومتر) به دور خورشید در بخش بیرونی کمربند اصلی، بین مریخ و مشتری، می‌چرخد. دانشمندان معتقدند این جرم آسمانی احتمالاً هسته‌ی آشکارشده‌ی یک سیاره‌جنین یا یکی از بلوک‌های اولیه‌ی سازنده‌ی سیارات است که در دوران شکل‌گیری نخستین منظومه‌ی شمسی، لایه‌ی بیرونی‌اش از آن جدا شده است.