با وجود ظاهر یکنواخت دسته‌های فلامینگوهای صورتی، هر یک از آن‌ها سبک زندگی متفاوتی دارند. در منطقه کامارگ فرانسه، برخی از فلامینگوها تمام عمر خود را در همان‌جا می‌مانند، در حالی که برخی دیگر در امتداد سواحل مدیترانه مهاجرت می‌کنند. اکنون دانشمندان معتقدند این دو گروه از نظر روند پیری نیز با یکدیگر تفاوت دارند.
پژوهشی جدید که در روز دوشنبه ۲۵ اوت در نشریه PNAS منتشر شد نشان داد فلامینگوهای مهاجر که هر سال کامارگ را ترک می‌کنند تا زمستان را در ایتالیا، اسپانیا یا شمال آفریقا سپری کنند، نسبت به فلامینگوهای ساکن که مهاجرت نمی‌کنند، روند پیری کندتری دارند.
این یافته‌ها نشان‌دهنده ارتباط میان رفتار مهاجرتی و سرعت پیری هستند و لایه‌ای تازه به یکی از بنیادی‌ترین و پیچیده‌ترین پرسش‌های زیست‌شناسی اضافه می‌کنند: چرا موجودات زنده تاریخ انقضا دارند؟ و چرا این تاریخ‌ها در میان گونه‌های مختلف تا این اندازه متفاوت‌اند؟ این پژوهش تازه، پیچیدگی بیشتری به این پرسش‌ها می‌افزاید.
هوگو کایولا، پژوهشگر فوق‌دکترا در دانشگاه آکسفورد و یکی از نویسندگان مقاله، در بیانیه‌ای گفت: «درک دلایل تغییرات در نرخ پیری، مسئله‌ای است که از دیرباز ذهن پژوهشگران و فیلسوفان چند‌بعدی را به خود مشغول کرده است. برای مدت طولانی تصور می‌کردیم این تفاوت‌ها عمدتاً میان گونه‌ها رخ می‌دهد، اما اخیراً دیدگاه‌مان نسبت به این مسئله تغییر کرده است.»
شواهد فزاینده‌ای نشان می‌دهد که افراد درون یک گونه نیز به دلیل تفاوت‌های ژنتیکی، رفتاری یا محیطی، با سرعت‌های متفاوتی پیر می‌شوند. مطالعه این تفاوت‌ها می‌تواند به دانشمندان در کشف رازهای پیری کمک کند. فلامینگوهای بزرگ کامارگ به دلیل عمر طولانی و تنوع رفتاری‌شان، مدل مناسبی برای این نوع پژوهش‌ها هستند.
کایولا و همکارانش داده‌های بیش از ۴۰ سال را که توسط مؤسسه تحقیقاتی Tour du Valat از طریق برنامه نشانه‌گذاری و ردیابی فلامینگوها جمع‌آوری شده بود، مورد بررسی قرار دادند. این داده‌ها الگوهای مرگ‌ومیر و تولیدمثل ۱۸۴۰ فلامینگوی مهاجر و غیرمهاجر را در سراسر حوزه مدیترانه توصیف می‌کردند. فلامینگوهای ساکن در اوایل بزرگسالی نرخ مرگ‌ومیر پایین‌تری نسبت به مهاجران داشتند و به طور میانگین ۶.۷ سال بیشتر عمر می‌کردند.
با این حال، فلامینگوهای مهاجر روند پیری ۴۰ درصد کندتری داشتند و در سنین بالاتر نرخ مرگ‌ومیر کمتری نسبت به ساکنان نشان دادند. در واقع، یافته‌ها نشان می‌دهد که روند پیری در فلامینگوهای ساکن یک‌ونیم سال زودتر از مهاجران آغاز می‌شود.
پژوهشگران همچنین تفاوت‌هایی در الگوهای تولیدمثل میان فلامینگوهای مهاجر و غیرمهاجر کشف کردند. در حالی که فلامینگوهای ساکن پیش از آغاز پیری احتمال بیشتری برای تولیدمثل داشتند، اما با افزایش سن، کاهش شدیدتری در توانایی تولیدمثل نسبت به مهاجران نشان دادند.