با وجود صدها میلیون تن پلاستیک که در اقیانوس‌های ما شناور است — و همچنین وجود میکروپلاستیک‌ها در بزاق، خون، شیر مادر و مایع منی انسان — پژوهشگران تاکنون نتوانسته‌اند همه‌ی پلاستیکی که تاکنون تولید شده را ردیابی و محاسبه کنند. اما یک مطالعه‌ی جدید توانسته بخش بزرگی از آن را شناسایی کند.
پژوهشگرانی از مؤسسه تحقیقات دریایی سلطنتی هلند (NIOZ) و دانشگاه اوترخت ادعا می‌کنند که نخستین کسانی هستند که برآوردی واقعی از نانوپلاستیک‌های آلاینده‌ی اقیانوسی ارائه داده‌اند. تحقیق آن‌ها نشان می‌دهد که تنها اقیانوس اطلس شمالی میزبان ۲۷ میلیون تن ذرات پلاستیکی شناور با اندازه‌ای کمتر از یک میکرومتر (μm) است.
آن‌ها در مقاله‌ای که اوایل ماه جاری در مجله Nature منتشر شد، نوشتند: «آلودگی پلاستیکی در محیط‌های دریایی گسترده است، در حالی که بیشتر توجه علمی تاکنون به ماکروپلاستیک‌ها و میکروپلاستیک‌ها معطوف بوده است. در مقابل، نانوپلاستیک‌های اقیانوسی (کوچکتر از ۱ میکرومتر) تا حد زیادی بدون اندازه‌گیری باقی مانده‌اند و این مسئله موجب ایجاد شکاف‌هایی در درک ما از تراز جرم این دسته از پلاستیک‌ها شده است.» آن‌ها ادامه دادند: «یافته‌های ما نشان می‌دهد که نانوپلاستیک‌ها بخش غالب آلودگی پلاستیکی دریایی را تشکیل می‌دهند.»
برای رسیدن به این نتایج، سوفی تن هیت‌برینک، دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه اوترخت و یکی از نویسندگان مطالعه، نمونه‌های آب را از ۱۲ نقطه مختلف در حین سفر با یک کشتی تحقیقاتی از آزور تا فلات قاره اروپا جمع‌آوری کرد. او نمونه‌ها را از هر ذره‌ای بزرگ‌تر از یک میکرومتر پالایش کرد و سپس آنچه باقی ماند را با روش‌های تجزیه و تحلیل مولکولی بررسی کرد. سپس تیم پژوهشی این نتایج را به کل اقیانوس اطلس شمالی تعمیم داد.