ماموریت Proba-3 آژانس فضایی اروپا (ESA) به دستاوردی بی‌سابقه در تاریخ فضا—و حتی شنای هماهنگ—دست یافته است: پرواز شکل‌گیری خودکار با دقت میلی‌متری در فضا.
دو ماهواره‌ی Proba-3، با نام‌های اُکالتر (Occulter) و کروناگراف (Coronagraph)، در مداری بسیار بیضوی با فاصله‌ی ثابت ۱۵۰ متر (۴۹۲ فوت) از یکدیگر حرکت کردند و یک ابزار عظیم شبیه‌سازی‌شده را تشکیل دادند. همین اصل در صورت‌های فلکی ماهواره‌ای و تلسکوپ‌های فضایی آینده به کار می‌رود تا با بهره‌گیری از قوانین فیزیک و سکوت نسبی فضای خارج از جو، داده‌هایی فراتر از حد معمول جمع‌آوری شود. اما هدف Proba-3 منحصر‌به‌فرد است: تنظیم موقعیت فضاپیماها به گونه‌ای که یکی (اُکالتر) نور خیره‌کننده‌ی خورشید را بپوشاند و دیگری (کروناگراف) بتواند نگاهی شفاف به جو بیرونی و محو خورشید—یعنی تاج خورشیدی—بیندازد.
برای انجام این مأموریت، دو فضاپیما نمی‌توانند صرفاً در کنار یکدیگر شناور باشند—آن‌ها باید با دقتی در حد میلی‌متر (۰٫۰۴ اینچ) بدون دخالت لحظه‌به‌لحظه از زمین هم‌راستا باقی بمانند. به‌طور دقیق‌تر، ابزارها باید به‌گونه‌ای تنظیم شوند که فاصله‌ای نزدیک به ۵۰۰ فوت (۱۵۲٫۴ متر) میان آن‌ها حفظ شود و دیسکی به قطر ۱٫۴ متر (۴٫۶ فوت) روی اُکالتر، سایه‌ای تنها ۵ سانتی‌متری (۲ اینچ) روی کروناگراف بیندازد—همین مقدار کافی است تا نور خیره‌کننده‌ی خورشید مسدود شود و کروناگراف بتواند تصویر شفافی از تاج کم‌نور و اسرارآمیز خورشید بگیرد.
پس از تنظیم اولیه توسط کنترل زمینی، این دو ماهواره به کمک سامانه‌ی خودکار متشکل از دوربین‌ها، چراغ‌های LED و فاصله‌یاب‌های لیزری، به‌طور مستقل موقعیت خود را اصلاح کرده و به هم نزدیک می‌شوند. یک الگوریتم ویژه تضمین می‌کند که کروناگراف در سایه‌ی اُکالتر باقی بماند و از تابش مستقیم خورشید محافظت شود.