ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) از سال ۱۹۹۸ در مدار زمین قرار دارد و گروه‌هایی از فضانوردان را در محیط ریزگرانشی در ارتفاع حدود ۲۵۰ مایلی (۴۰۰ کیلومتری) بالای سطح زمین در خود جای داده است. اما این سال‌های طولانی در فضا تأثیرات فرسایشی زیادی بر سخت‌افزارهای این ایستگاه گذاشته‌اند، و قرار است ISS طی چند سال آینده بازنشسته شود. با این حال، کارشناسان ایمنی هشدار داده‌اند که مشکلاتی دیرینه وجود دارد که ایمنی ایستگاه و فضانوردان حاضر در آن را تهدید می‌کنند.
در جلسه‌ای که روز پنج‌شنبه توسط «پنل مشورتی ایمنی هوافضا» (ASAP) برگزار شد، اعضای پنل ایمنی ناسا اعلام کردند که با نزدیک شدن به پایان عمر مفید ایستگاه، خطراتی در حال افزایش‌اند که امنیت آن را تهدید می‌کنند. به گزارش SpaceNews، «ایستگاه فضایی بین‌المللی وارد خطرناک‌ترین دوره حیات خود شده است»، ریچ ویلیامز، یکی از اعضای این پنل، در جلسه گفت.
در صدر این تهدیدات، نشتی هوایی قرار دارد که از تونلی متصل‌کننده‌ی یک بندرگاه الحاق به یکی از ماژول‌های روسی در حال افزایش است. در سال ۲۰۱۹، آژانس فضایی روسیه (Roscosmos) گزارشی مبنی بر کشف نشتی هوا در بخشی به نام «PrK» منتشر کرد؛ بخشی که بندرگاه الحاق را به ماژول Zvezda متصل می‌کند. این ماژول از سال ۲۰۰۰ در مدار پایین زمین قرار دارد. نرخ نشتی هوا از ماژول Zvezda از یک پوند در روز در سال ۲۰۱۹، به بیش از دو پوند در روز تا حدود یک هفته قبل از پرتاب فضاپیمای باربری Progress MS-26 در فوریه ۲۰۲۴ رسیده است.
ناسا و Roscosmos از آن زمان در حال رصد این نشتی هستند، و طبق گفته ویلیامز، قرار است مقامات این دو آژانس فضایی اواخر همین ماه جلسه‌ای برای به‌روزرسانی تلاش‌های کاهش خطر برگزار کنند. گزارشی که در اواخر ۲۰۲۴ منتشر شد، این نشتی هوا را بر اساس احتمال وقوع و شدت آن، در بالاترین سطح خطر طبقه‌بندی کرد. منبع دقیق این نشتی هنوز مشخص نیست. فضانوردان حاضر در ایستگاه آماده‌اند که در مواقعی که نیازی به استفاده از ماژول خدماتی نیست، دریچه‌ی آن را ببندند تا هم میزان از دست رفتن هوا را کاهش دهند و هم نشتی را از باقی بخش‌های ایستگاه جدا کنند.
یکی دیگر از مسائل ایمنی که در این جلسه مطرح شد، نبود برنامه‌ای برای خارج کردن ایستگاه از مدار در شرایط اضطراری است. ناسا در حال تدوین برنامه‌ای برای پایین کشیدن این ایستگاه یک میلیون پوندی در سال ۲۰۳۰ است؛ به‌طوری که بیشتر آن در حین ورود به جو زمین بسوزد و باقی‌مانده‌های آن به شکلی کنترل‌شده در اعماق اقیانوس آرام فرو روند. اما در حال حاضر، ناسا هیچ برنامه اضطراری برای این موضوع ندارد و این یک مشکل بزرگ است. اگر ناسا مجبور به نابودی زودهنگام ایستگاه شود، خطر افتادن بقایای آن بر مناطق مسکونی افزایش می‌یابد.