سیاره سرخ شگفتی تازهای برای دانشمندان دارد. مریخنورد «کنجکاوی» ناسا سال گذشته هنگام حرکت در یک کانال باستانی روی سنگی رفت و آن را شکست. درون سنگ بلورهای زرد درخشانی دیده شد. آزمایشها نشان داد این ماده درخشان گوگرد خالص است؛ عنصری که تاکنون در مریخ مشاهده نشده بود.
گوگرد در مریخ کمیاب نیست. مریخنورد «کنجکاوی» سالها در مناطقی حرکت کرده که سرشار از کانیهای سولفات است؛ نمکهایی که از ترکیب گوگرد با عناصر دیگر در آب و سپس خشک شدن تشکیل میشوند. اما گوگرد عنصری متفاوت است و تنها در شرایط خاصی شکل میگیرد؛ شرایطی که زمینشناسان انتظار نداشتند در بخشهای دهانه «گِیل» وجود داشته باشد. ناسا این کشف را نخستین مورد تأییدشده از «گوگرد بومی» در مریخ توصیف کرد؛ عنصری که زمانی شناسایی شد که چرخ مریخنورد بهطور اتفاقی سنگی را خرد کرد.
این کشف زمانی عجیبتر شد که تیم پژوهشی اطراف را بررسی کرد. نمونه از کانال «گِدیز وَلیس» به دست آمد؛ مسیری که در اثر جریانهای آوار باستانی در دامنههای کوه «شارپ» شکل گرفته است. تصاویر نشان داد منطقه با سنگهای روشن مشابه پوشیده شده و این احتمال وجود دارد که گوگرد در سراسر چشمانداز پراکنده باشد.
اشوین واساوادا، دانشمند پروژه مریخنورد «کنجکاوی»، گفت: «یافتن مجموعهای از سنگهای ساختهشده از گوگرد خالص مانند پیدا کردن یک واحه در بیابان است. نباید اینجا باشد، پس باید توضیحی برای آن پیدا کنیم.»
این توضیح تنها برای کنجکاوی نیست. گوگرد برای زندگی به شکلی که ما میشناسیم حیاتی است. در زمین، موجودات زنده از آن برای ساخت اسیدهای آمینه و پروتئینها استفاده میکنند. هیچکس نمیگوید این بلورها نشانهای از وجود حیات هستند، اما آنها سرنخ دیگری به فهرست چیزهایی اضافه میکنند که مریخ زمانی داشته است: آب، شیمی پیچیده و اکنون عنصری مرتبط با سامانههای زیستی.
این کشف نشان میدهد علم مربوط به مریخ تا چه اندازه به شانس و ماشینآلات سنگین وابسته است. اگر مریخنورد «کنجکاوی» مسیر کمی متفاوتی را طی کرده بود، آن درخشش زرد هنوز درون سنگ پنهان میماند. اما حرکت تصادفی چرخ، قطعه تازهای از پازل گذشته زمینشناسی مریخ را در اختیار دانشمندان قرار داد.
«کنجکاوی» اکنون از لبه کانال «گِدیز وَلیس» عبور کرده و آخرین تصاویر از میدان گوگرد را ثبت کرده است تا به هدف بعدی خود در کوه «شارپ» برود. در زمین، پژوهشگران در حال اجرای مدلهایی هستند تا بفهمند چگونه سیارهای سرد و خشک توانسته ذخایر گوگرد خالص را نزدیک سطح خود نگه دارد.
