فرهنگ سلامتیِ امروزی اگر بهنظرت زیادی افراطی شده، بد نیست با یک راهحل قرن هفدهمی آشنا شوی؛ راهحلی برای مشکلی که همه داشتند اما هیچکس دوست نداشت دربارهاش حرف بزند. نامش «وانوِرا» بود و فقط یک کاربرد داشت: اشرافزادگان باید راهی پیدا میکردند که بتوانند بدون خراب کردن مهمانی، گاز معدهشان را رها کنند.
وانورا معمولاً در فهرست عجایب تاریخی دیده میشود، چون شبیه یک شوخی بهنظر میرسد؛ اما واقعی بود. نمونهای از آن که اکنون در موزه Sex Machines پراگ نگهداری میشود، دقیقاً همان چیزی است که انتظارش را داری: یک کیسه چرمی کوچک که بیسروصدا به پشت لباس میچسبید و صدا و بو را در موقعیتهای اجتماعی در خود نگه میداشت. وقتی فرد تنها میشد، میتوانست آن را دستی خالی کند. دورانهای باشکوه گاهی به مهندسی نهچندان باشکوه نیاز داشت.
بر اساس گزارش Oddity Central، وانورا بیشتر با زنان طبقه بالای جامعه مرتبط بود، چون لباسهای چندلایه آن دوران پنهان کردنش را آسان میکرد. برخی ادعاها منشأ آن را به مصر یا روم باستان نسبت میدهند، اما هیچ مدرک معتبری برای چنین قدمتی وجود ندارد. آنچه تاریخدانان با آن موافقاند این است که این وسیله در اروپا و بهویژه ایتالیا در دهههای ۱۶۰۰ رواج داشت؛ زمانی که آداب اجتماعی کنترل هاضمه را جدی میگرفت.
بهگفته Venezia Today، این وسیله شکلهای مختلفی داشت. سادهترین نسخه یک کیسه چرمی بود که زیر دامن پوشیده میشد. خانوادههای ثروتمندتر نسخههای مفصلتری داشتند. برخی اشراف حتی از لولهکشیهای پیچیدهای استفاده میکردند که به تخت وصل میشد و گازهای شبانه را از پنجره به بیرون هدایت میکرد. اگر این کار افراطی بهنظر میرسد، باید یادآوری کرد که در آن دوران آبرو مهمتر از راحتی بود.
نمونههای ناموفق هم وجود داشت. یک نویسنده از نوع فلزی وانورا یاد میکند که داخل لباس زیر قرار میگرفت و با گیاهان خشک مانند اسطوخودوس، رزماری و مریمگلی پر میشد. قرار بود گاز از میان آن عبور کند و با بویی خوش بیرون بیاید؛ چیزی که «نسیمی از دشتهای پروانس» توصیف شده است. مشکل اما صدا بود. این نسخه بو را کم میکرد اما صدا را نه، و همین باعث شد کارکرد اجتماعیاش از بین برود. این مدل دوام نیاورد.
