میلیون‌ها سیارک در حال حاضر در منظومه شمسی در حال حرکت هستند. این بقایای سنگی از دوران اولیه منظومه شمسی زمانی توجه بیشتری دریافت می‌کنند که مسیرشان آن‌ها را بیش از حد به زمین نزدیک کند—که خوشبختانه معمولاً توسط اخترشناسان قابل ردیابی است. اما اگر نتوان آن‌ها را ردیابی کرد چه می‌شود؟
این موضوع به‌ویژه درباره سیارک‌های موسوم به «گرگ‌ومیشی» صدق می‌کند؛ اجرامی که به‌دلیل قرار گرفتن پشت درخشش خورشید، رصد و پیگیری آن‌ها برای اخترشناسان دشوار است. آخرین نمونه از این سیارک‌ها—2025 SC79—نه‌تنها در این دسته قرار می‌گیرد، بلکه با دوره مداری تنها ۱۲۸ روز، دومین سیارک سریع‌السیر شناخته‌شده نیز هست.
اسکات شپرد، اخترشناس مؤسسه علوم کارنگی، نخستین بار این سیارک را در ماه سپتامبر با دوربین انرژی تاریک تلسکوپ ۴ متری بلانکو مشاهده کرد. مشاهدات بعدی توسط تلسکوپ‌های جمینی و ماژلان، وجود این سیارک را تأیید کردند.
برآوردها نشان می‌دهد که قطر 2025 SC79 حدود ۷۰۰ متر است—تقریباً دو برابر ارتفاع ساختمان امپایر استیت. اندازه بزرگ و مدار سریع این سیارک آن را در دسته «سیارک‌های نابودگر سیاره» قرار می‌دهد؛ اجرامی که شپرد مدت‌ها در جستجوی آن‌ها بوده است.
شپرد در بیانیه‌ای گفت که «خطرناک‌ترین سیارک‌ها همان‌هایی هستند که شناسایی‌شان سخت‌تر است.» بیشتر سیارک‌ها در تاریکی شب وارد محدوده دید تلسکوپ‌ها می‌شوند، اما سیارک‌هایی که نزدیک خورشید هستند فقط در زمان گرگ‌ومیش قابل مشاهده‌اند.
این موضوع چالش‌های خاصی برای اخترشناسانی مانند شپرد ایجاد می‌کند که به‌دنبال تهدیدهای احتمالی هستند. او هشدار داد که سیارک‌های گرگ‌ومیشی در صورت نزدیک شدن به زمین می‌توانند «خطرات جدی برخورد» ایجاد کنند.
با وجود اینکه موقعیت طبیعی اجرام فرازمینی خارج از کنترل ماست، شپرد امیدوار است بررسی‌های بیشتر درباره این سیارک بتواند اطلاعات مفیدی درباره ترکیب آن و سرنخ‌هایی برای شناسایی اجرام مشابه در آینده ارائه دهد.
او افزود که «بسیاری از سیارک‌های منظومه شمسی در یکی از دو کمربند سنگی قرار دارند، اما اختلالات گرانشی می‌توانند آن‌ها را به مدارهای نزدیک‌تر هدایت کنند که رصدشان دشوارتر است. درک نحوه رسیدن آن‌ها به این موقعیت‌ها می‌تواند به محافظت از سیاره‌مان کمک کند و همچنین اطلاعات بیشتری درباره تاریخچه منظومه شمسی در اختیارمان بگذارد.»
