در فاصله میان مدارهای مریخ و مشتری، منطقهای حلقهای به نام کمربند سیارکی قرار دارد که محل تجمع بیشتر سنگهای فضایی منظومه شمسی است. این کمربند همسن منظومه شمسی است و از مواد باقیماندهای تشکیل شده که به دلیل تأثیرات گرانشی مشتری نتوانستند به سیارهای کامل تبدیل شوند.
در طول ۴.۶ میلیارد سال گذشته، مشتری با ایجاد رزونانسهای گرانشی، مدار کمربند سیارکی را تحت تأثیر قرار داده است. این رزونانسها باعث میشوند برخی سیارکها به سمت منظومه شمسی داخلی یا مدار مشتری پرتاب شوند. سیارکهایی که در کمربند باقی میمانند، دائماً با یکدیگر برخورد کرده و بهتدریج به غبار تبدیل میشوند. به همین دلیل، کمربند سیارکی بهمرور در حال ناپدید شدن است.
در مطالعهای جدید که هنوز داوری علمی نشده، گروهی از پژوهشگران به رهبری خولیو فرناندز از دانشگاه جمهوری اروگوئه نرخ کاهش جرم این کمربند را بررسی کردهاند. یافتهها نشان میدهد بخش فعال کمربند سیارکی هر یک میلیون سال حدود ۰.۰۰۸۸ درصد از جرم خود را از دست میدهد.
بخش فعال کمربند شامل سیارکهای کوچکی است که در معرض برخوردهای مکرر و پرتابهای دینامیکی قرار دارند و شامل اجرام بزرگ و اولیه مانند سرس، وستا و پالاس نمیشود. اگرچه این نرخ کاهش بسیار اندک به نظر میرسد، اما در طول زمان تأثیر قابلتوجهی دارد.
پژوهشگران تخمین زدهاند که ۳.۵ میلیارد سال پیش، کمربند سیارکی ۵۰ درصد جرم بیشتری داشته و نرخ کاهش آن دو برابر امروز بوده است. این برآورد با شواهد زمینشناسی موجود در زمین و ماه درباره نرخ برخوردهای شدید همخوانی دارد.
طبق محاسبات، حدود ۲۰ درصد از سیارکهای از دسترفته به فضا فرار میکنند و گاهی وارد مدار زمین شده و به صورت شهابسنگ وارد جو میشوند. ۸۰ درصد باقیمانده به غبار شهابسنگی تبدیل شده و وارد ابر زودیاکال میشوند؛ ابری ضخیم و پهن از غبار که در منظومه شمسی داخلی به دور خورشید میچرخد.
اگرچه جرم کل سیارکهای کمربند امروزه تنها حدود ۳ درصد جرم ماه است، اما نابودی کامل آن از طریق برخورد و پرتاب دینامیکی بسیار زمانبر خواهد بود. با این حال، مرگ خورشید که حدود ۵ میلیارد سال دیگر پیشبینی میشود، زودتر از آن باعث نابودی کمربند خواهد شد.
این مطالعه پاسخی به پرسشی مهمتر نیز ارائه میدهد: نرخ پرتاب سنگهای فضایی از کمربند سیارکی که ممکن است با زمین برخورد کنند چقدر است؟ همچنین با بررسی روند پرتاب در گذشته، دادههایی ارائه شده که به درک بهتر تاریخچه برخوردها و شکلگیری سطح زمین کمک میکند.
