مدت‌ها پیش از آنکه راهبان اتیوپیایی در قرن نهم میلادی (طبق افسانه‌ها) کشف کنند که میوه درخت قهوه به آن‌ها کمک می‌کند تا هنگام نماز شب بیدار بمانند، جوامع جنوب‌شرقی آسیا از دیرباز در حال جویدن فوفل بوده‌اند—هسته‌ی درخت نخل آریکا که یک ماده‌ی محرک است و هوشیاری، انرژی، سرخوشی و آرامش را افزایش می‌دهد. اما پژوهش‌های جدید نشان می‌دهد که استفاده از فوفل حتی بسیار قدیمی‌تر از آن چیزی است که تاکنون تصور می‌شد.
با بررسی پلاک دندانی باستانی از افراد عصر برنز در تایلند، یک تیم بین‌المللی از پژوهشگران پیشنهاد می‌کند که مردم در حدود ۴۰۰۰ سال پیش این ماده‌ی محرک را مصرف می‌کرده‌اند. این روش نوآورانه راهی جدید برای مطالعه‌ی رفتارهای باستانی در نبود شواهد سنتی باستان‌شناسی فراهم می‌کند.
«ما مشتقات گیاهی را در جرم دندان (dental calculus) مربوط به یک تدفین ۴۰۰۰ ساله در نونگ راچاوات (Nong Ratchawat)، تایلند، شناسایی کردیم»، پییاویت مونخام، باستان‌شناس انسان‌شناختی از دانشگاه چیانگ مای و نویسنده‌ی اول این مطالعه که دیروز در Frontiers in Environmental Archaeology منتشر شد، در بیانیه‌ای گفت. جرم دندان که به آن تارتار نیز گفته می‌شود، پلاک دندانی سخت‌شده‌ای است که می‌تواند مواد زیستی باستانی را در خود حفظ کند. «این قدیمی‌ترین شواهد مستقیم زیست‌مولکولی از مصرف فوفل در جنوب‌شرقی آسیا است.»
مونخام و همکارانش ۳۶ نمونه از جرم دندان مربوط به شش فرد در محوطه‌ی باستانی نونگ راچاوات، واقع در تایلند مرکزی، را مورد تجزیه و تحلیل قرار دادند. این محل متعلق به دوران عصر برنز است. تیم پژوهشی همچنین نمونه‌هایی از مایع فوفل را به‌طور آزمایشگاهی تهیه کرد تا تعامل ترکیبات را بررسی کنند و مطمئن شوند که روش‌های آنالیزشان قادر به شناسایی دقیق مواد روان‌گردان موجود در آن هستند.