سامانه پرتاب فضایی ناسا (SLS) آماده پرواز با چهار موتور متعلق به دوران شاتل است. این راکت که به موتورهای RS-25 مجهز شده، اخیراً یک نقطه عطف حیاتی را پشت سر گذاشته است که طی آن سیستم یکپارچه مورد آزمایش قرار گرفت و طراحی چند دهه پیش در یک وسیله پرتاب جدید به کار گرفته شد.
تیم‌های ناسا آزمایش‌های بررسی موتورهای RS-25 را در مرکز فضایی کندی در فلوریدا با موفقیت انجام دادند تا از ارتباط بی‌نقص بین بخش اصلی SLS و موتورهای آن پیش از نخستین مأموریت سرنشین‌دار به محیط ماه در بیش از ۵۰ سال گذشته اطمینان حاصل کنند. سه مورد از چهار موتوری که قرار است در مأموریت آتی آرتمیس ۲ به کار گرفته شوند، پیش‌تر در مجموع در ۲۲ مأموریت برنامه مشهور شاتل ناسا که بین سال‌های ۱۹۸۱ تا ۲۰۱۱ اجرا شد، پرواز کرده‌اند و یک موتور دیگر برای نخستین بار به پرتاب خواهد رفت.
بیل مادِل، مهندس میدانی موتور RS-25 در بیانیه‌ای گفت: «در برنامه شاتل فضایی یاد گرفتم که به صدای موتورها گوش بدهم. موتورها با شما حرف می‌زنند و شما باید گوش بدهید و بفهمید چه می‌گویند تا مطمئن شوید درست کار می‌کنند. آن‌ها به شما می‌گویند که اگر مشکلی دارند یا نیاز به تنظیم دارند یا اگر قطعه‌ای دچار ایراد شده و باید تعویض شود. بر اساس آزمایش مهندسی خاص برنامه، همه موتورها نشان دادند که سالم هستند و آماده نصب روی سکوی پرتاب‌اند.»
موتورهای RS-25 توسط بخش Aerojet Rocketdyne شرکت L3 Harris Technologies برای پروژه شاتل ساخته شده‌اند و ناسا چهار قرارداد مجزا با این شرکت دارد. بلوک ۱ سامانه پرتاب فضایی (SLS) که مأموریت آرتمیس ۱ را در نوامبر ۲۰۲۲ به فضا فرستاد و قرار است مأموریت‌های آرتمیس ۲ و ۳ را نیز اجرا کند، توسط چهار موتور RS-25 در بخش اصلی خود و دو بوستر سوخت جامد تقویت می‌شود.
سه موتور از چهار موتوری که در حال حاضر برای قدرت‌دهی به SLS در مأموریت آرتمیس ۲ به کار می‌روند، در نقاط عطف مهمی از برنامه شاتل فضایی نقش داشته‌اند. موتور ۲۰۴۷ در آخرین مأموریت شاتل در ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۱ پرواز کرد، موتور ۲۰۵۹ در پرواز ماقبل آخر این برنامه به کار رفت و موتور ۲۰۶۱ در مأموریتی شرکت داشت که به مونتاژ ایستگاه فضایی بین‌المللی کمک کرد. موتور ۲۰۶۲ اما تازه‌کار است و آماده انجام نخستین پرواز خود می‌باشد.
مادل همچنین افزود: «هر روز که سر کار می‌آیم، می‌دانم که تیم مهندسی میدانی RS-25 باید به بهترین شکل از این موتورها مراقبت کند، چون می‌دانیم انسان‌هایی در کپسول اوریون سوار بر این وسیله هستند و این موتورها باید بی‌نقص عمل کنند. جان فضانوردان ما در دستان تیم RS-25 است برای آن هشت و نیم دقیقه‌ای که این موتورها در زمان پرتاب روشن هستند.»
راکت غول‌پیکر SLS با وزن ۵.۷۵ میلیون پوند، از اجزای برنامه شاتل فضایی ناسا از جمله بوسترهای سوخت جامد ساخت نورثروپ گرومن استفاده می‌کند تا هزینه‌های آن کاهش یابد. با این حال، این رویکرد اولیه ناسا چندان موفق نبوده است. این وسیله پرتاب تاکنون ۶ میلیارد دلار بیشتر از بودجه پیش‌بینی‌شده هزینه داشته و هزینه ساخت هر راکت SLS حدود ۱۴۴ میلیون دلار بیش از حد انتظار برآورد شده است. طبق گزارشی که در سال ۲۰۲۴ توسط دفتر بازرس کل ناسا منتشر شد، این موضوع هزینه کلی هر پرتاب آرتمیس را حداقل به ۴.۲ میلیارد دلار افزایش می‌دهد.
این راکت عظیم ماه‌پیما در شرایطی نامشخص قرار دارد، چرا که بودجه پیشنهادی دولت فعلی آمریکا برنامه‌ای برای کنار گذاشتن SLS و کپسول اوریون و جایگزینی آن‌ها با گزینه‌های تجاری ارائه کرده است. با این حال، این هفته مجلس سنای آمریکا لایحه‌ای برای تخصیص ۶ میلیارد دلار اضافی به معماری فعلی مأموریت آرتمیس تصویب کرد. اگر این قانون امضا شود، ممکن است به SLS و موتورهای دوران شاتل آن شانس مجددی برای بقا بدهد.