بین سال‌های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۵، مهندسان گروه Techint مشغول تنظیم یک کوره قوس الکتریکی جدید برای یک کارخانه فولاد بودند که متوجه پدیده‌ای عجیب شدند: الکترودهای کربنی، به‌جای اینکه فرسوده شوند، بزرگ‌تر می‌شدند.
تیم به‌طور تصادفی واکنشی به نام پیرولیز (Pyrolysis) را ایجاد کرده بود — فرآیندی شبیه به سوزاندن در غیاب اکسیژن. در این حالت، کوره گاز متان را به هیدروژن خالص و کربن خالص تجزیه می‌کرد. تیم این کشف را به‌صورت داخلی گزارش داد — و بعد آن را تقریباً به فراموشی سپرد.
«در آن زمان کسی اهمیتی نمی‌داد، چون کسی به پیرولیز متان یا هیدروژن علاقه نداشت»، ماسیمیلیانو پیری، مدیرعامل شرکت Tulum Energy، به TechCrunch گفت. این آزمایش به مدت تقریبی ۲۰ سال به دست فراموشی سپرده شد.
اما چند سال پیش، سرمایه‌گذاران واحد سرمایه‌گذاری خطرپذیر گروه Techint — یعنی TechEnergy Ventures — به دنبال راه‌های جدیدی برای تولید هیدروژن از متان بدون آلودگی بودند.
پیری می‌گوید: «کسی در شرکت گفت: “ما که اینو داریم. این کشف رو داریم.”»
ایده‌ی قدیمی دوباره از بایگانی بیرون کشیده شد و شرکت Tulum به‌عنوان یک استارتاپ جدید برای تبدیل آن به یک کسب‌وکار تجاری راه‌اندازی شد. به‌تازگی، Tulum موفق به جذب سرمایه‌ی ۲۷ میلیون دلاری در مرحله Seed شده که به رهبری TDK Ventures و CDP Venture Capital و با مشارکت Doral Energy-Tech Ventures، MITO Tech Ventures، و TechEnergy Ventures انجام شد.
Tulum تنها بازیگر میدان نیست. استارتاپ‌هایی مانند Modern Hydrogen، Molten Industries، و Monolith نیز در پی استفاده از پیرولیز متان برای تولید هیدروژن هستند. این فرآیند به دلیل قابلیتش برای تولید هیدروژن از گاز طبیعی ارزان و در دسترس — بدون تولید دی‌اکسید کربن — توجه زیادی را جلب کرده است. در پیرولیز، متان بدون حضور اکسیژن به هیدروژن و کربن جامد تجزیه می‌شود — و هر دوی این محصولات قابلیت فروش دارند.
اما Tulum تفاوت‌هایی دارد. مهم‌ترینشان این است که نیاز به استفاده از کاتالیزورهای گران‌قیمت ندارد، که برخی رقبا به آن وابسته‌اند. همچنین با استفاده از کوره قوس الکتریکی — گرچه به‌شکل اصلاح‌شده — به سراغ فناوری‌ای رفته که در صنعت به‌خوبی شناخته‌شده و جاافتاده است.
پیری می‌گوید: «این به شما یک مزیت بزرگ از ابتدا می‌دهد.»
Tulum قصد دارد از سرمایه‌ی جذب‌شده برای ساخت یک پایلوت پلنت در مکزیک استفاده کند، درست در کنار یکی از کارخانه‌های فولاد گروه Techint. اگر این طرح موفق باشد، کارخانه می‌تواند مستقیماً هیدروژن و کربن مورد نیاز خود را از Tulum خریداری کند.
پیری می‌گوید که در مقیاس کامل، یک کارخانه تجاری می‌تواند روزانه دو تن هیدروژن و ۶۰۰ تن کربن تولید کند.
هدف Tulum این است که در آمریکا — جایی که برق و گاز طبیعی ارزان هستند — هر کیلوگرم هیدروژن را با قیمت حدود ۱.۵۰ دلار تولید کند. این رقم تنها ۵۰ سنت بیشتر از روش‌های فعلی تولید هیدروژن با گاز طبیعی است و به‌مراتب ارزان‌تر از بسیاری از روش‌های سبز برای تولید هیدروژن خواهد بود — آن هم قبل از فروش کربن تولیدی این فرایند.
برای چیزی که نزدیک بود به‌طور کامل فراموش شود، دستاورد بدی نیست.