اگر از طرفداران کلاسیک‌های کمیاب ژاپنی هستید، مخصوصاً آن‌هایی که هیچ‌گاه به‌طور رسمی از مرزهای این کشور خارج نشدند، این مورد توجه شما را جلب خواهد کرد. یک دستگاه تویوتا سورر ۳.۰ GT آئروکَبین مدل ۱۹۸۹ در یک سایت مزایده اینترنتی ظاهر شده و به علاقه‌مندان برند تویوتا در آمریکا یک فرصت نادر برای مالکیت یکی از خاص‌ترین ساخته‌های دهه ۱۹۸۰ این برند را می‌دهد.
برای چشم ناآشنا، این خودرو شاید فقط یک کوپه لوکس با طراحی زاویه‌دار از دوران حباب اقتصادی ژاپن به نظر برسد. اما آئروکبین چیزی فراتر از یک کوپه معمولی بود. این خودرو به‌صورت تولید محدود ساخته شد و تنها ۵۰۰ دستگاه از آن تولید گردید که همگی فقط برای بازار داخلی ژاپن در نظر گرفته شده بودند.
ویژگی برجسته این خودرو، سقف فلزی تمام‌برقی جمع‌شونده و شیشه عقب متحرک آن است که با فشردن یک دکمه، خودرو را به یک کانورتیبل شبه BMW Bauer تبدیل می‌کند. در آن دوران، سقف‌های فلزی جمع‌شونده هنوز چند سال با اوج محبوبیت خود فاصله داشتند، و اگرچه می‌توان منطقی استدلال کرد که این خودرو به دلیل داشتن شیشه‌های درب تمام‌قاب، یک کانورتیبل تمام‌عیار نیست، اما چیزی که واقعاً تحسین‌برانگیز است، دقت و ظرافت در اجرای این سیستم است.
سقف و شیشه عقب در یک محفظه در قسمت عقب خودرو جمع می‌شوند و زمانی که در جای خود قرار دارند و سرنشینان را از عوامل بیرونی محافظت می‌کنند، ظاهر آئروکَبین تقریباً غیرقابل تشخیص از یک سورر GT-Limited استاندارد است. البته کارشناسان تویوتا به‌راحتی متوجه طراحی دو نفره کابین می‌شوند، چرا که صندلی‌های عقب برای جای‌دادن مکانیزم سقف حذف شده‌اند، و همچنین رنگ خاص بدنه که ترکیبی از کریستال پرل و بژ متالیک است، که برای تمام آئرواکَبین‌ها اجباری بوده است.
در زیر کاپوت، تمام آئرواکَبین‌ها مجهز به پیشرانه شش سیلندر خطی ۳.۰ لیتری توربوشارژ ۷M-GTE بودند، که قوی‌ترین موتور در بین مدل‌های سورر محسوب می‌شد. سری M پیش‌درآمد سری افسانه‌ای JZ بود که بعدها در خودروهایی نظیر سوپرا MkIV استفاده شد. هرچند قدرت این موتور به آن شدت نبود، اما همچنان توان تولید حداکثر ۲۳۷ اسب‌بخار (۲۴۰ PS) را داشت که برای آن دوران عدد قابل‌توجهی بود. البته سورر ذاتاً یک خودروی اسپرت خالص نبود، بلکه یک گرندتورینگ (GT) لوکس و راحت بود، و به همین دلیل گیربکس چهار سرعته اتوماتیک انتخابی منطقی برای آن بود.