ممکن است علاقه‌ی جنرال موتورز (GM) به فناوری پیل سوختی هیدروژنی پس از همکاری اخیرش با هوندا تازه به نظر برسد، اما این خودروساز آمریکایی از دهه‌ی ۱۹۶۰ در حال آزمون و خطا با این فناوری بوده است. در حالی که ناسا سرگرم بررسی کاربرد پیل‌های سوختی برای پیروزی در رقابت فضایی بود، جنرال موتورز در تلاش بود تا راهی برای بهره‌گیری از هیدروژن در کره‌ی زمین پیدا کند.
در آن زمان، باتری‌ها توان کافی برای تأمین انرژی موردنیاز ماژول فرماندهی آپولو – شامل سیستم‌های ارتباطی، تولید آب آشامیدنی، نورپردازی و تهویه مطبوع – را نداشتند، بنابراین ناسا به سراغ پیل‌های سوختی رفت؛ فناوری‌ای که هیدروژن را به برق تبدیل می‌کند.
همزمان، جنرال موتورز که پیش‌تر دو خودروی الکتریکی کاملاً باتری‌محور با نام‌های Electrovair I و II (نسخه‌های تغییریافته از شورولت کورویر) ساخته بود، به دنبال بررسی امکان استفاده از نیروی هیدروژن بر روی زمین بود.
پیل سوختی‌ای که GM با کمک شرکت Union Carbide ساخت، آن‌قدر حجیم بود که عملاً جا دادن آن در یک کورویر غیرممکن بود؛ بنابراین این شرکت به سراغ خودروی دیگری رفت: مدل Handi-Bus — نسخه‌ای مسافربر از ون Handi-Van که رقیب VW Type 2 و Ford E-Series محسوب می‌شد. با این حال، ابعاد بزرگ سیستم محرکه باعث شد این ون تنها به یک خودروی دو نفره تبدیل شود.
این سیستم، که با ترکیب هیدروژن و اکسیژن در یک واکنش الکتروشیمیایی، آب، گرما و برق تولید می‌کند، نه‌تنها به دلیل وجود مخازن بزرگ هیدروژن و اکسیژن حجیم بود، بلکه وزن بالایی نیز داشت. وزن کلی خودرو به ۷,۱۰۰ پوند (۳,۲۲۰ کیلوگرم) می‌رسید — رقمی که بیشتر خودروهای الکتریکی امروزی (به‌جز غول‌هایی مانند هامر EV) در برابر آن سبک‌وزن به نظر می‌رسند. از این میزان، ۳,۹۰۰ پوند (۱,۷۷۰ کیلوگرم) تنها مربوط به تجهیزات پیل سوختی بود.