یک تیم بین‌المللی از محققان با استفاده از مدل‌های آب‌وهوایی و فسیل‌های گیاهی، ارتباط بین مرگ بزرگ و افزایش ۱۸ درجه فارنهایت (معادل ۱۰ درجه سلسیوس) در دمای متوسط جهانی را کشف کرده‌اند. نتایج این پژوهش که روز سه‌شنبه در ژورنال Frontiers in Earth Science منتشر شد، دیدگاهی درباره‌ی این موضوع ارائه می‌دهد که چگونه انتشار دی‌اکسید کربن ناشی از فعالیت‌های انسانی ممکن است باعث تغییرات شدید در سیاره شود.
محققان بر پنج دوره‌ی زمانی که بخش‌هایی از دوره‌های پرمین (Permian) و تریاس (Triassic) را در بر می‌گیرد، تمرکز کردند: دوره‌های ووشیاپینگین (Wuchiapingian) و چانگ‌هسینگین (Changhsingian) از پرمین، و دوره‌های ایندوان (Induan)، اولنکیان (Olenekian) و آنیسیان (Anisian) از تریاس. مرگ بزرگ نشان‌دهنده‌ی گذار از دوره‌ی پرمین به دوره‌ی تریاس است؛ به همین دلیل اغلب به آن انقراض بزرگ پرمین-تریاس یا مرز پرمین-تریاس گفته می‌شود. اگر نام "تریاس" برایتان آشنا به نظر می‌رسد، به این دلیل است که این دوره شاهد ظهور دایناسورها بود — اجداد دایناسورها از مرگ بزرگ جان سالم به در بردند.
مائورا برونتی، نویسنده‌ی اصلی این تحقیق و پژوهشگر در مؤسسه‌ی علوم زیست‌محیطی دانشگاه ژنو، در بیانیه‌ای به Frontiers گفت:
«حیات روی زمین مجبور شد برای چندین میلیون سال پس از مرز پرمین-تریاس، خود را با تغییرات مکرر در اقلیم و چرخه‌ی کربن وفق دهد.»
برونتی و همکارانش تغییرات را در شش بایوم (زیست‌بوم) مختلف — زیستگاه‌های اکولوژیکی متمایز — در طول این دوره‌های زمانی با استفاده از تحلیل فسیل‌های گیاهی و شبیه‌سازی‌های مدل‌های کامپیوتری تحت سناریوهای مختلف دما و سطح CO2 برآورد کردند و سپس نتایج را با هم تطبیق دادند. این بایوم‌ها شامل:
- بایوم‌های گرمسیری همیشه مرطوب (گرم و مرطوب)،
- بایوم‌های گرمسیری یا معتدل فصلی (دارای شرایط متغیر)،
- بایوم‌های بیابانی (خشک).
به طور کلی، محققان نشان دادند که دوره‌ی پرمین (Permian) سرد بوده است، دوره‌ی ایندوان (Induan) وضعیت نامشخصی داشته (نیاز به تحقیقات بیشتری دارد)، و دوره‌های اولنکیان (Olenekian) و آنیسیان (Anisian) به‌طور قابل‌توجهی گرم‌تر بوده‌اند. برونتی توضیح داد:
«این گذار از وضعیت آب‌وهوایی سرد به وضعیت گرم‌تر با افزایش تقریبی ۱۰ درجه سلسیوس (معادل ۱۸ درجه فارنهایت) در دمای میانگین سطحی هوای جهانی مشخص می‌شود.»
این افزایش دما با مقادیر عظیم CO2 که بر اثر فوران‌های آتشفشانی به جو وارد شد، سازگار است — هرچه سطح CO2 بالاتر باشد، سیاره گرم‌تر و مرطوب‌تر می‌شود.
جای تعجب نیست که محققان دریافتند که بایوم‌ها (زیست‌بوم‌ها) طی این گذار به‌شدت تغییر کردند. برونتی ادامه داد:
«بایوم‌های گرمسیری همیشه مرطوب (everwet) و گرمسیری فصلی (summerwet) در مناطق استوایی ظاهر شدند و به‌تدریج چشم‌اندازهای عمدتاً بیابانی را جایگزین کردند.»
در همین حال، بایوم معتدل گرم-سرد به سمت مناطق قطبی جابه‌جا شد که این امر منجر به نابودی کامل اکوسیستم‌های توندرا شد. به بیان ساده، بیابان‌های نزدیک به استوا به مناطق گرمسیری تبدیل شدند و چشم‌اندازهای توندرا در مناطق قطبی جای خود را به جنگل‌های معتدل‌تر دادند.