کالکشن خودروهای فرمول یک برنی اکلیستون برای فروش قرار داده شد

 برنی اکلیستون سالها قبل به عنوان مدیر تیم فرمول یک فعالیت می کرد، بعدها مالک امور تبلیغاتی مسابقات فرمول یک بود و هم اکنون یک میلیونر بازنشسته است که تصمیم گرفته کالکشن خودروهای فرمول یک خود را به فروش برساند.  ( تصاویری که در این پست هستند را کلیک یا تاچ کنید تا در سایز واقعی مشاهده کنید ) 

در سن 94 سالگی، مردی که به ساخت ورزش مدرن به شکلی که امروز می‌شناسیم کمک کرد، در حال آماده‌سازی برای آینده است و مجموعه ارزشمند خود از خودروهای تاریخی گرندپری و فرمول 1 را واگذار می‌کند.

برنی اعتراف کرد: "من تمام خودروهای خود را دوست دارم، اما زمان آن فرا رسیده است که شروع به فکر کردن در مورد آنچه که برای آنها در صورت مردن من اتفاق بیفتد،  بعد از جمع‌آوری و مالکیت آنها برای مدت طولانی، دوست دارم بدانم که آنها به کجا رفته‌اند و نمی‌خواهم آنها را برای همسرم بگذارم تا در صورتی که من نباشم، با آنها سر و کار داشته باشد."

این مجموعه که شامل 69 خودرو است و تاریخچه‌ای نزدیک به 70 سال از فرمول 1 را در بر می‌گیرد، قرار است به‌طور جداگانه توسط معامله‌گر معروف، تام هارتلی جونیور، به فروش برسد. این مجموعه شامل تمامی خودروها از یک بوگاتی تایپ 54S مدل 1931 تا فراری F2002 میشل شوماخر است.

در ادامه برخی از معروف ترین خودروهای این مجموعه را معرفی می کنم.

خودروی اول 1937 Mercedes-Benz W 125

 به یاد داشته باشید که در سال 1937، موتور هشت سیلندر خطی آن بیش از 600 اسب بخار تولید می‌کرد، در حالی که خودروهای فرمول 1 تا اواسط دهه 1980 طول کشید تا به این رقم برسند. بسته به نسبت دنده‌ها، W 125 می‌توانست سرعتی بالای 190 مایل در ساعت (305 کیلومتر در ساعت) داشته باشد. W 125 برنی، شاسی شماره 190815، توسط رودولف کاراچیولا در دوران خود رانده شده بود و تنها نمونه‌ای است که در مالکیت خصوصی قرار دارد. این خودرو قبلاً فروخته شده است.

خودروی دوم 1937 Auto Union Type C V16

در نبرد دهه 1930 میان مرسدس بنز و آئوتو یونین، این آئوتو یونین بود که خودروهای تکنولوژیکی نوآورانه‌تری تولید کرد. موتور V16 سوپرشارژر 6.0 لیتری مدل Type C در سال 1937 توانست 520 اسب بخار قدرت و 630 پوند فوت گشتاور تولید کند. تقریباً تمام خودروهای آئوتو یونین در طول جنگ از بین رفتند، اما این نسخه بازسازی‌شده توسط Crosthwaite & Gardiner است که به‌طور رسمی توسط آئودی تایید شده است.

خودروی سوم 1951 Ferrari 375 

اولین تلاش‌های فراری در فرمول 1 با خودروهای 125 F1 سوپرشارژر 1.5 لیتری بود، اما پس از نتایج ناامیدکننده، انزو فراری تصمیم گرفت که برای فصل 1950 به فرمول 4.5 لیتری با موتور تنفس طبیعی تغییر دهد. توسعه این خودرو به صورت مرحله‌ای انجام شد، از موتور 3.3 لیتری به 4.1 لیتری و سپس این مدل 375 F1 با موتور 4.5 لیتری برای مسابقات مونزا آماده شد، جایی که آلبرتو آسكري دوم شد. این خودرو شگفت‌انگیز همچنین اولین پیروزی فراری در تاریخ فرمول 1 را در جایزه بزرگ بریتانیا در سال 1951 به ارمغان آورد.

خودروی چهارم 1955 Connaught Type B

در سال ۱۹۵۵، تونی بروکس تاریخ‌ساز شد و با پیروزی در جایزه بزرگ سیراکوز در خودروی کانوگت B1، به اولین بریتانیایی تبدیل شد که از سال ۱۹۲۴ در یک خودروی بریتانیایی به پیروزی دست یافت. خودروهای کانوگت که توسط خلبانان سابق نیروی هوایی سلطنتی جفری کلارک و مایکل اولیور ساخته شده بودند، در ابتدا در فرمول ۲ فعالیت داشتند اما با مدل تایپ B که مجهز به موتور کم‌توان آلتا بود، به فرمول ۱ منتقل شدند. هنگامی که کانوگت دچار مشکلات مالی شد، برنی اکلستون وارد عمل شد و این خودرو را برای راننده استوارت لوئیس-ایوانز خریداری کرد. او همچنین در سال ۱۹۵۸ تلاش کرد که با همین خودرو در موناکو به مرحله انتخابی برسد اما به‌طور ناچیزی از صعود به خط شروع بازماند. این خودرو نقطه آغاز کار برنی در فرمول ۱ بود که در نهایت تا سال ۱۹۷۸ به کنترل کامل او بر این ورزش انجامید.

خودروی پنجم 1958 Vanwall VW10

ماشین موردعلاقه برنی، شاسی VW10، که توسط تونی بروکس و سر استیرلینگ ماس رانده شد، یکی از خودروهایی بود که برای تیم ون‌وال، اولین قهرمانی جهان را برای یک خودرو ساز در فرمول ۱ در سال ۱۹۵۸ به ارمغان آورد. برنی در مصاحبه‌ای با مجله مگنتو در سال ۲۰۱۹ گفت: «من بسیاری از آخر هفته‌ها را با تیم گذراندم. استوارت لوئیس-ایوانز، ماس و بروکس رانندگان تیم بودند و دوستان خوبی برای من محسوب می‌شدند – به‌ویژه لوئیس-ایوانز، که با او زیاد سفر می‌کردم.»

خودروی ششم 1965 Ferrari 312

فراری 312 F1-66 آغازگر سنت ۱۲ سیلندر فراری بود و نقش کلیدی در دوران ۳.۰ لیتری فرمول ۱ ایفا کرد. این خودرو که با موتور ۳.۰ لیتری V12 مشتق‌شده از نمونه‌های پروتوتایپ لمان فراری مجهز شده بود، توان ۳۶۰ اسب بخار تولید می‌کرد و دارای شاسی نیمه مونوکوک متمایزی برای جای دادن مخازن سوخت بزرگ بود. این شاسی خاص، شماره ۰۰۱۰، توسط جان سرتیز در سال ۱۹۶۶ به پیروزی‌هایی در جایزه بزرگ سیراکوز و بلژیک دست یافت. مسابقه بلژیک که در باران سنگین برگزار شد، در فیلم *گرند پری* (۱۹۶۶) جاودانه شد. با وجود موفقیت‌های اولیه، تنش‌ها منجر به جدایی سرتیز شد و امیدهای فراری برای قهرمانی تحت تأثیر قرار گرفت. این خودرو بعداً توسط رانندگانی همچون لورنزو باندینی، لودوویکو اسکارفیوتی و مایک پارکس رانده شد، اما موفقیت کمتری به دست آورد و در نهایت راه را برای مدل 312 B در سال ۱۹۷۰ باز کرد.

خودروی هفتم 1978 Alfa Romeo Brabham BT46B

خودروی افسانه‌ای «فن‌کار Fan Car یا ماشین توربینی »که برنی در سال 2019 درباره اش گفت: «در اولین مسابقه‌ای که شرکت کرد، پیروز شد. این خودرو آن‌قدر جنجال به پا کرد که تصمیم گرفتم آن را کنار بگذارم تا دیگران مجبور نباشند خودروی مشابهی بسازند. این موضوع گوردون [موری] و باقی تیم را ناراحت کرد، اما من مشکلی نداشتم. این خودرو آن‌قدر سریع بود که می‌توانست از دیوار بالا برود، و دیر یا زود ممکن بود کسی آسیب ببیند.» رابرت دین، یکی از نویسندگان مجله مگنتو و مدیر سابق مجموعه برنی، وقتی BT46B را در تپه‌نوردی جشنواره سرعت گودوود راند، خودش متوجه شد که این خودرو چقدر سریع است. 

خودروی هشتم 2002 Ferrari F2002

یکی از موفق‌ترین خودروهای فرمول ۱ در تمام دوران، که در سال ۲۰۰۲ توانست در ۱۵ مسابقه از ۱۷ جایزه بزرگ به پیروزی برسد. خودروی برنی، شاسی LF1، توسط مایکل شوماخر و روبنز باریکلو رانده شد. لوکا دی مونتزملو به یاد می‌آورد: «به من اعتماد کنید، مایکل بعد از تنها سه دور – بله، فقط سه دور – در یک روز بسیار سرد در پیست آزمایشی فیورانو در ژانویه ۲۰۰۲، چقدر مشتاق بود. این خودرو فوق‌العاده آسان رانده می‌شد.»

این خودروهایی که در این پست معرفی کردم ، بهترین های این مجموعه بودند که بیشتر از خودروهای تیم ویلیامز تشکیل شده اند. 

چندین فراری متعلق به دوران نیکی لاودا نیز در این کالکشن قراردارند. این کار برنی اکلیستون بسیار بیاد ماندنی است که توانسته این همه خودروی فرمول یک آنتیک را به این خوبی حفظ و نگهداری کند.